Het jaar van Hetty van
de Wouw: 4 keer zilver

“Het was een super goed jaar. Ik ben heel trots op wat ik heb bereikt. De Olympische Spelen in Parijs waren mijn grote doel. Je weet, als je aan deze sport begint, dat de kans klein is dat je ooit op zo’n mooi podium mag staan.”

Zag je het aankomen?
“Aankomen zag ik het niet. Begin dit jaar was ik in goede vorm en eindigde ik een paar keer vierde op toernooien. Ik wist dat ik het in me had, maar je weet nooit hoe goed de rest is.

Vanaf april begon de voorbereiding op de Spelen echt. Je gaat hard trainen, maakt je eigen stappen en ziet dat je sterker wordt. Maar het blijft spannend: hoe komt dat tot uiting op de baan in Parijs? En welke stappen hebben je tegenstanders gezet?

Baanwielrennen is niet alleen een kwestie van hard rijden, het is ook een tactische sport. Het draait om keuzes die je in het heetst van de race moet maken. Ik wist dat ik in topvorm was en mijn piek had bereikt voor de Spelen. Maar dan moet het zich nog vertalen naar prestaties. Kun je je hoofd koel houden op zo’n groot podium?”

“Voor de Spelen ben ik verschillende keren vierde geworden dit jaar. Ik was telkens zo dichtbij, maar steeds net niet genoeg. Dat breekt je mentaal. Je vraagt jezelf af: hoe kan ik elke keer vierde worden? Wat moet ik doen om beter te zijn op de Spelen?

Ik voelde me down en niet helemaal mezelf. Je gaat dan nog meer nadenken en eindeloos afvragen hoe het anders kan. Maar vooral: hoe ga ik ermee om als dit mij ook op de Spelen overkomt? Dat is het moment waar je zo lang voor hebt getraind. Hoe blijf je mentaal sterk en geconcentreerd als je weet dat je de grootste wedstrijd van je leven rijdt? Je moet je niet gek laten maken en je rust bewaren. ”

Hoe ben je hiermee omgegaan?
“Het hielp enorm dat ik door mijn vierde plaatsen nog niet echt in de picture stond. Daardoor werd ik gezien als underdog en voelde ik vooral druk van mezelf. Ik was niet ver weg, maar stond net niet op het podium.

Uiteindelijk heb ik dit echt in mijn voordeel kunnen gebruiken. De druk kwam alleen van mezelf, niet van de pers. Ik heb het niet te groot gemaakt. Het is gewoon een wedstrijd, dacht ik. Ik had een ijzersterke voorbereiding en trainingsperiode achter de rug, dus ik dacht: kom maar op!”

“Dat is een heel bijzonder moment. Op 8 augustus reed ik de keirin finale. Het was de verjaardag van mijn beste vriendin, die 11 jaar geleden is overleden. Het voelde heel speciaal om die wedstrijd op haar verjaardag te rijden, met haar in mijn gedachten. Ik ben niet bijgelovig iets, maar ik voelde me echt gesteund.

Ik heb haar ouders een bericht gestuurd om hen te laten weten dat ik aan hen en mijn beste vriendin dacht op die dag. Bij terugkomst ben ik nog bij ze langs geweest en we hebben samen teruggekeken op deze dag. Dat was heel bijzonder.”

“Het seizoen is nog een beetje vaag. In februari staat het EK op de planning, daar ben ik nu voor aan het trainen. Dit keer in België, wat fijn is omdat het geen verre reis is – dat scheelt energie. Een maand later is de Nations Cup in Turkije, daar richt ik me ook op.

Verder is nog niet alles duidelijk. We weten nog niet precies wanneer en waar we naartoe gaan.”

“Heb plezier in wat je doet. Als je plezier hebt, kun je het beste uit jezelf halen en kom je verder in wat je wilt bereiken. Je hoeft niet topsporter te worden. Je kunt ook gewoon lekker sporten zonder dat het op hoog niveau hoeft. Doe het gewoon omdat je het echt leuk vindt. Geloof in jezelf en blijf genieten van wat je doet.

Als je naar een hoog niveau wilt is het denk ik heel belangrijk om mentaal de druk buiten de deur te houden. Maak het leuk in plaats van te serieus.

Ik ben vanaf mijn 8e met wielrennen begonnen. Mijn ouders investeerden in fietsen en reizen en waren serieus met mijn sport bezig. Maar als jonge sporter is het belangrijk om het bij jezelf te houden en te doen wat jij leuk vindt, niet voor je omgeving of je ouders. Ik zag vaak dat de motivatie van ouders kwam, maar ik had geluk met hele supportende ouders die me echt mijn eigen keuzes lieten maken.”